Në një shoqëri të ndershme dhe të zhvilluar, nuk ka vend për të heshtur përballë paragjykimeve. Në Ditën Botërore të Autizmit, nuk flasim thjesht për një çështje shëndetësore apo sociale. Flasim për një betejë të përditshme për dinjitetin, për të drejtën për të qenë i pranishëm, i përfshirë dhe i respektuar.
Autizmi nuk është një kufizim. Është një mënyrë tjetër e të perceptuarit, të të menduarit, të të jetuarit. Dhe për këtë arsye, është përgjegjësia jonë si shoqëri, jo të përpiqemi t’i ndryshojmë fëmijët që janë në spektrin e autizmit, por të ndryshojmë vetë sistemin: arsimin, përqasjen institucionale, të folurën rreth autizmit.
Kam parë nga afër përpjekjen e prindërve që luftojnë çdo ditë për të siguruar terapinë e nevojshme për fëmijët e tyre. Kam dëgjuar mësues të përkushtuar që ndihen të pambështetur përballë sfidave të mësimdhënies për fëmijë me nevoja të veçanta. Dhe mbi të gjitha, kam njohur fëmijë të mrekullueshëm, me talent, imagjinatë dhe ndjeshmëri, të cilët shoqëria ende nuk di t’i mbështesë siç duhet.
Në vend të mëshirës, këta fëmijë kanë nevojë për besim. Në vend të përjashtimit, për qasje të barabartë. Dhe mbi të gjitha, për politika që nuk ndryshojnë me ndërrimin e qeverive, por që ndërtojnë themele të forta për të ardhmen.
Ky është një zotim që nuk përfundon këtu. Ky është një angazhim që do të përkthehet në reforma arsimore, mbështetje për familjet, trajnime për profesionistët dhe një ndryshim rrënjësor në mënyrën se si i kuptojmë dhe i trajtojmë dallimet.
Në një Shqipëri që synon të jetë e drejtë dhe e përparuar, nuk ka vend për fëmijë që mbeten në hije.
Sot, le të flasim për autizmin jo si një ditë në kalendar, por si një thirrje për veprim. Le të dëgjojmë, të mësojmë dhe të veprojmë me kurajo, me largpamësi dhe me përkushtim.
